İlkler her zaman için hayatımı, her yönüyle büyülemiştir; ilk başarılarım, ilk deneyimlerim, ilk aşkım, ilk aşkımın eşim olması.... Hepsi hayatımın çizgisini belirleyen dönüm noktaları oldu ve hayatı dolu dolu yaşamanın, her anı kucaklamanın önemini bana öğretti.
Bugün buradayım,
Ve dünyamı sizlerle paylaşıyor olmaktan büyük mutluluk duyuyorum.
Yarınlarda buluşmak dileklerimle,
Geçtiğimiz günlerde dinlediğim Okan Bayülgen’in bir söyleşisi, zihnimde uzun süredir dönüp duran o büyük soruyu yeniden alevlendirdi: Banalliğin meşrulaşması, yani herkesin aynı renklere bürünme arzusu, bizi entelektüel bir sığlığa mı mahkûm ediyor? Herkesin aynı giysileri tercih ettiği, aynı dijital trendlerin peşinden koştuğu, aynı yüzeysel konuları konuştuğu bu çağda, "farklı olmak" sadece bir seçenek değil, adeta bir varoluşsal direniş haline gelmiyor mu?
Günün tüm o gürültüsü, dijital dünyanın soluksuz davulları ve omuzlarımıza "sürekli bir şeyler yetiştirmelisin, başarmalısın!" diye yüklenen görünmez baskılar nihayet dindiğinde, benim için asıl hayat işte o zaman başlıyor. Güne veda etmenin en zarif, en sakin yolu, kendime ayırdığım o "altın saatler": Kitaplarımın sayfalarında kaybolduğum, zihnen ve ruhen tüm dış etkenlere kapattığım o minik sığınağım. Bu anlara sarsılmaz bir sadakatle bağlıyımdır; o dakikalarda ne bir bildirim sesi ne de kafamdaki o "yapılacaklar listesi"nin fırıltıları, beni okuduğum metnin derinliğinden, ruhumun sakinliğinden koparabilir. Bu ritüel, bana hayatın akışına dair çok önemli bir şey fısıldıyor: bazen tek yapman gereken, teslim olmak, bırakmak.
abah Levent’e doğru yol alırken yaşadığım o anlar var ya, hani o tek şeridin aniden, kimsenin izni olmadan, "Ben buradayım!" diye bağıran bir ikinci şeride dönüştüğü o an... İşte o, modern insanın tüm etik dramını bir trafik sıkışıklığına sığdırıyor; adeta küçük bir sosyolojik laboratuvar gibi.
Yeni bir haftasonunun kapısından içeri girerken, hepimizin omuzlarında taşıdığı ama pek de dillendirmediği, modern çağın en absürt yüklerinden birini masaya yatıralım mı? Konumuz: "Müsait Olma Zorunluluğu" ve bu sendromun hayatlarımıza sızdırdığı görünmez zincirler. Hani birileri bize sürekli "Müsait misin?" diye soruyor gibi, o iç ses... İşte tam da o!
E-Bülten
